..
..
yaşıyordur, varlığından hem kendi hem başkaları bihaberdir.
bir de;
mezar taşına sahiptir de. ismi unutulmuştur, yeryüzünden gelip geçtiğini bilen kalmamıştır, varsa kendinden üryan evlatları 3-5 nesil gittikçe azalan aralıklarla anacaktır. sonrasında, o da bitecektir.
ya... ruhu ölümü tadmış biri olan m.ö. 384 – m.ö. 322 yılları arasında yaşamış aristotales, 1686 yıl önce bedeni toprağa intikal etmiştir. lakin günümüzde yaşıyor gibi ismini anarız bir çok bilim dalında.
notumsu: ölüm, iki - üç yoksa dört boyutlu bir algılama mıdır?
..
..
gece rüyamda öldüğümü gördüm, ürperdim, korktum. med cezir ile gidiyoruz yolda. çöpte de hobby var bi sürü bir de telefon. ben telefonu alayım dedim sonra korktum bombadır lan bu diye. med cezir oburu da hobby götürmüş o arada bi tane açmış yiyor mu ne yapıyor. o hobby açınca patlıyor çöp. ölüyorum, ölüyoruz belki de. o değilde bombanın patlayışını falan hissettim ya korktum anasını satayım. neyse uyandık şükür dedik deprem olmuş bi de hissetmedik.
evren altı kat yaratılmıştır.(kur-anda da böyle geçmektedir.)
insan oğlu öldüğünde, omuriliğinde beyine doğru ilerleyen ve bitiminde ise bir enerji çıkıyormuş.(buna ruh deniliyor)
evrende boyutlar arası geçişi sağlayanda karadelik.
bu enerjide karadelik sayesinde boyutlar arası geçişi sağlayıp, bi üst evren yada gideceği evrene geçiş sağlayabiliyormuş.(onların yalancısıyım)
1. tekil için olay haline getirilmemesi gerekli olan. hiiiiç abartmanın luzumu yok, kazık çakan modeli hiç görülmedi, eeh her ölümde kesin olduğuna göre.
yalnız işte ölen siz değilde, geri de kalan sizseniz, o fena. çok fena.
geride kalanları çaresiz bırakmaktır. çağlar boyunca anlamı değişmeyen nadir kavramlardan da birisidir sanırsam.
ayrıca peter pan için;
...peter içinde tek bir ürperti hissediyordu. bir saniye sonra yüzünde gülümsemeyle yine kayanın üstünde dim dik duruyordu. ve yüreği küt küt atıyordu. ölmek müthiş bir serüven olacak diyordu yüreği
insanların cani olduklarını düşündüğüm zamanlardı. şehrin cenaze kokan sokaklarında bir yenisi daha gidiyordu işte, gittikçe ayak sesleri küçülüyor yerini ağlayan kadınların yakarışlarına bırakıyordu. erkek olmayı da o zaman istemiştim ben, sadece taşıyorlardı, omuzlarında, akıllarında ya da her nerelerinde ise sadece taşıyorlardı onu. onun bunlardan haberli olma ihtimali sağırların koca bir ormanda düşen çınarın sesinin varlığını kabullenişi kadar olasıydı. yani olmayasıydı. ölmek yok olmaktı, oysa o ölmemişti, gömüyorlardı işte, bedeni vardı, küçücük aklım olanları almıyordu. insanlar cani olmalıydı bu şehirde.
yıllar sonra denize bakarken hatırladım, bir denize açılarak ölmek istediğimi. oysa ölümün anlık oluşu soğutuyordu her defasında beni bu fikirden. her deniz gördüğümde yeniden anımsıyor, bırakıyordum aklımı soğuk sulara, aklımın oltalarına takılıyordu diğerlerine göre sıradan bir ölüm hali. ne cesedim ne kokusu ne de yakaran kadınların seslerinin dokusu sinerdi bu şehre açılarak ölünen bir denizde. açılarak ölmek ve bu yazının sonunda "bakın!açıldım ve öldüm!" demek isterdim haykırırca, ama biraz daha yaşamaya karar verdim kollarında, biraz daha çok yaşamaya...
aslında ölmemektir. bitkilerde, hayvanlarda, okyanuslarda hatta ve hatta başka insanlarda sonsuza dek ya da "son" a dek yaşamaktır. belki de bin yıllarca. belki de, saf bilinç ortadan kalkacaktır. sadece ılık bir his doğacaktır... öyle işte. şol cennetin ırmakları yok, göğüsleri yeni tomurcuklanmış huriler yok(olsa da göğsü yeni tomurcuklanmış huriyi ne yapayım ben, yok mu başka seçenek?) şarap da yok (yeni rakıyı tercih ederim.) yok bunlar yani.
insanın elinde olmayan zorunlu olarak yapacağı fiildir, allah(cc) bizim için ölümü takdir etmiştir, bu fiilin sonunda kişinin amelleri biter yani ölmek kişinin yapmış olduğu son fiildir artık amellerin sorgulama aşamasına geçilir.
