yüksekten sırt üstü düşme suretiyle kalbin durması, denizde açıkta nefes borusuna su kaçması, irice bir parça kemikli etin boğaza takılıp nefesi kesmesi gibi 3 olayla kıyısına kadar yaklaşan biri olarak söyleyebileceğim gerçekten çok zor olan şeydir vesselam.
Sonsuzluğun başlangıcıdır. Yakınlarım olmasa asla korkmayacağım ölümden. Ölüm dediğin nedir ki yatakta yatmak yerine toprak altında yatıyorsun. Rahatsız eden de yok.
yaşayanlar için var olan kavramdır. Aslında düşüncesi kötü. bir sevdiğinizin öldüğünü düşünmek onun ölmesini beklemek ölüm kendisinden daha çok acı verir insana. Ölüm gerçekleştiğinde üstünüzden bir tren geçmiş gibi olur ama belirsizlik kalmıştır. olup bitmiştir her şey. bu durum ani ölümlerin dışındadır.
Korkma sadece toprağa gideceksin...
Sonra toprak olacaksın.
Sonra sularla birlikte bir çiçeğin bedenine yürüyeceksin.
Oradan özüne ulaşacaksın.
Çiçeğin özüne bir arı konacak...
Belki... belki o arı uğruna öldüğün insan olacak
her türlü dertten, ızdıraptan kurtuluşun anahtarı gibi görülebilinir ancak sevdiklerinden ayrılmak en değerli eşyalarını bırakmak, en güzel anıları yitirmek, nefes almanın hissiyatını bir daha duyamamak gibi kötü sonuçları olan olaydır.
Ölmek, uyumak sadece! Düşünün ki uyumakla yalnız
Bitebilir bütün acıları yüreğin,
Çektiği bütün kahırlar insanoğlunun.
Uyumak, ama düş görebilirsin uykuda, o kötü!
Çünkü o ölüm uykularında,
Sıyrıldığımız zaman yaşamak kaygısından,
Ne düşler görebilir insan, düşünmeli bunu.
Bu düşüncedir uzun yaşamayı cehennem eden.
Kim dayanabilir zamanın kırbacına?
Zorbanın kahrına, gururunun çiğnenmesine,
Sevgisinin kepaze edilmesine,
Kanunların bu kadar yavaş
Yüzsüzlüğün bu kadar çabuk yürümesine?
Kötülere kul olmasına iyi insanın,
Bir bıçak saplayıp göğsüne kurtulmak varken?
Kim ister bütün bunlara katlanmak?
bir yol haritası çizeyim dedim başlangıç noktası ben olan.
Bir sürü yol çizdim aynı hedefe ulaşan.
En kısa yolu bulmaya çalışıyordum fakat farkettim ki varacağım yer ölüm. Sadece ölüm.
Hayret.
Ölmek, uyumak sadece! Düşünün ki uyumakla yalnız
Bitebilir bütün acıları yüreğin,
Çektiği bütün kahırlar insanoğlunun.
Uyumak, ama düş görebilirsin uykuda, o kötü!
Çünkü o ölüm uykularında,
Sıyrıldığımız zaman yaşamak kaygısından,
Ne düşler görebilir insan, düşünmeli bunu.
Bu düşüncedir uzun yaşamayı cehennem eden.
Kim dayanabilir zamanın kırbacına?
Zorbanın kahrına, gururunun çiğnenmesine,
Sevgisinin kepaze edilmesine,
Kanunların bu kadar yavaş
Yüzsüzlüğün bu kadar çabuk yürümesine?
Kötülere kul olmasına iyi insanın,
Bir bıçak saplayıp göğsüne kurtulmak varken?
Kim ister bütün bunlara katlanmak?
