günlerdir kafam da olan tek şey "ölüm" bazaen kendim için bazen bir sevdiğim insan için kafamda kuruyorum .başkası için düşününce bunu üzülüyorum düşüncesi bile kahrediyor beni ama seviniyorum da arkalarından üzülücek aylarca haftalarca günlerce agıt yakacak olan biri var onların hatıalrını yaşatacak hiç olmasa biri "ben" varım
oysa ben ölsem öyle mi şuan şuracıkta can vermiş olsam cenazeme bile katılacak kişi sayısını az çok tahmin edebiliyorum kimsem yok lan benim !
sözlerimi hamlet'ten bir bölüm ile sonlandıracagım
ölmek, uyumak sadece!
düşünün ki uyumakla yalnız
bitebilir bütün acıları yüreğin,
çektiği bütün kahırlar insanoğlunun.
uyumak, ama düş görebilirsin uykuda, o kötü.
çünkü, o ölüm uykularında
sıyrıldığımız zaman yaşamak kaygısından
ne düşler görebilir insan, düşünmeli bunu.
bu düşüncedir felaketleri yaşanır yapan.
yoksa kim dayanabilir zamanın kırbacına?
