hayatınızda inişler bitip de yokuşlardan çıkmanız gerektiğinde aklınızın ucundan geçer. Sabretmeyi denersiniz... sabretmek ölmekten daha zordur bazen . Ama yaşamaktır gerekli olan...
ailem uzakta, işe adapte olamadım, Kız arkadaşım olmuyor diyor, her gün aynaya baktığımda kendimden daha nefret etmeye başladım,dışarı çıkmak istemiyorum, hiçbir şey yapmak istemiyorum. eee? 23 yaşında biri ölümü düşünür müydü?
7 aylık iş hayatımda geleceği hissettim. insan ilişkilerindeki potansiyel krizi hissettim. yurtdışına çıktım, Çok güldüm, güldürdüm,eğlendim.. Çok da harika olmasa bir hayat yaşadım. Belki yaşanacak çok şey var ama değer mi? motivasyon kaynağı nedir? Allahın belası kağıt parçası için 42 sene daha emekli olana kadar çalışacak mıyım?
Yo, Böyle istememiştim. Böyle istememiştim. büyük acılar çekmesem de yatak döşek olmasam da ölmeyi reddetmek için sebebim kalmadı.
nörolojik rahatsızlıklar olabilir ya da genetik bir hata tabi çevre etkisi de olabilir. bunla ilgilenen uzmanlar var gidip tedavi olun. sonuçta ömrünü buna boşuna mı veriyorlar?
ha ölümün mantıki tanımını yapabiliyorsanız ve bu sizi yeterince ikna edebiliyorsa o zaman bunun illa bir hastalık olarak algılanmasına ben de karşıyım.
gidip ölmeniz mantıklı çünkü.
psikoojik olarak yaşadığım rahatsızlıkların sonucunda oluşan insan beynindeki eylemdir. dayanma gücü artık kalmamıştır. ve bu insanlar aslında iyi insanlardır ama hayat malesef onları herkesten farklı kılar ve bu durumlarını anlatacak içlerini dökecek kimseleri de yoktur. ya böyle yaşayacaklar yada dışarıya mutlu süsü verecekler. yada sabırlı olup belki de ilerde huzuru bulacaklar.
