sene 99, babannemin vefatından sonraydı. amcam, babannemin mezarıyla beraber hemen yanındaki mezarlığı da almış ve mezar taşını dahi(sadece "ö.t." kısmı boş olarak) yaptırmıştır. ve ne olduysa da ondan sonra olmuştur zaten. rahmetli babamla hemen her görüşmelerinde o mezarın kavgasını vermişlerdir aralarında. babam ısrarla "ben büyük çocuğum, orası benim" derken karşı ataklarda amcam "mezar taşım bile hazır abi, yapma" diye çıkışmıştır. velhasıl 2009 senesinin temmuz ayında bizimki elini çabuk tutunca amcam çaresizdir. mezarlık rahmetli için kullanılmış, 99'un üzerinden çok zaman geçtiği için amcam da oraya gömülebileceğinden çok da mesele kalmamıştır.
bir de cenaze diyaloğumuzdur amcamla defin sırasında bir yandan hüngür-müngür ağlaşırken;
- ulan abi, gene attın çalımını bana.
+ doğru söyle amca bu yüzden mi bunca ağlayışın.
- hadi lan ordan, eşeğin yeğeni.
velhasılı vardır böyle insanlar ve kahramandırlar bazılarımız için.
