kimisine göre bir kurtuluş kimisine göre bir kaçış kimisine göre aptallık kimisine göre de çektiği acıyı bitirebilmenin tek yöntemi olan intihara duyulan istekle, her gece kimsenin duymadığı hıçkırık sesiyle yastıga kapanıp, ben yapamıyorum kendi canıma kıyamıyorum bari allahım sen al canımı da kurtulayım diye ağlayan yazarın isteğidir.
ha ağlamayadabilir kişi. nihayetinde bir insan eger o noktaya gelmişse ağlıyordur diye düşünüyor insan. ne bileyim ben diyorsun bilemiyorsun işte. bildiğini sandıgın şeylerin elinden kayıp gitmesine mi bu kadar çok şeyin üst üste binmesine mi neye yakınacagını bilemiyorsun.
yalnızlıkla, uğraşılamayan parasızlıkla, yatagın boş tarafıyla, gecenin soguklugunu her dakika ensende hissetmenle, kendi göz yaşında ısınmaya çalışıyorsun olmuyor.
intihar etsen, birileri şimdi yanında olmayan ve hiç bir zaman aslında yanında olmamış kişilerin büyük bir kısmının gene de üzüleceğini sanıyorsun. kendini mutlu etmeye mi çalışıyorsun hala bunca dertten sonra? hala ümitlisin yani.
ama ölmeyi istemek kaçınılmazdır. hele ''ben yapamıyorum ve ne olur artık öleyim. gerçekten öleyim. bu kadar olamaz. bu da olamaz. bu da olmasın artık. ya kendimi öldürürsem ve kurtulursam? nasıl bakarım onca insanın yüzüne'' diyorsan.. o yastıga başını koyuyorsun ya, uyurken ölmek en güzeli geliyor sana.
bir akşam yatacaksın ve bir daha hiç sabahı görmeyeceksin. acısız bir ölüm. belki de şu ana kadar görüp göremedigin en rahatlatıcı huzuru bulacaksın.
