konuşmak istersen kelimeler boğazınızda düğümlenir. ağlamak istersiniz göz yaşlarınız kurur akamaz. bir yerden sonra da o yaşları durduramazsınız yerli yersiz akarlar. konuşacak dertleşecek birini ararsınız hepsi unutursun bir şey olmaz der ama üzerinden 5 sene de geçse unutamazsınız. ne zaman bir çift görseniz hemen aklınıza kaybettiğiniz sevgiliniz gelir. daha çok ağlarsınız. sürekli sol yanınızda bir acıyla dolaşırsınız. doğru dürüst film bile izleyemezsiniz bir sahne de beraber yaptığınız bir şey gelir aklınıza bir daha yapamayacağınızı onu göremeyeceğinizi hatırlarsınız daha çok ağlarsınız. hiç bir zaman duygularınızı kontrol edemezsiniz. dertleşmeyi sevdiğin insanlarla konuşursun hiç biri size yol gösteremez, anlayamaz sizi. bir daha doğru düzgün müzik bile dinleyemezsiniz her şarkı size onu hatırlatır bir de bazı şarkılar var ki sanki sizin için yazılmış.
gülmeyi unutursunuz. etrafınızda ki insanlar neyinizin olduğunu ( aslında olmadığını) bildikleri halde sürekli neyin var moralin bozuk gibisin sorular sorarlar. her gece uyumadan ağlamaya alışırsınız belki de en kötüsü onun yokluğuna alışmaktır onu unutmaktır.
koskoca 5 sene geçti onu kaybetmemin üstünden ve hala ilk günkü gibi seviyorum onu umarım onunla tekrar buluşuncaya kadar da bu sevgim devam eder. eğer cennet diye bir şey varsa onun orada beni beklediğine adım gibi eminim. sözlerimi de aynı kadeh aynı mey ,bir tad alamıyorum ,allah'ım bu nasıl şey sarhoş olamıyorum şeklinde elveda meyhaneciye bağlayarak bitiriyorum.
ölmeden önce söylenmemiş sözleri içinde biriktirip öldükten sonra artık istesen de cıkaramdıgın durumdur. bu durumda yapılacak hiç bişey olmamasına ragmen insan içinde hep umut tasır. belki öbür dünyada diye...
