Stephen king in hayvan mezarlığı romanını hatırladım yav arkadaş kediyi kızılderili Mezarlığı'na gömüyor kedi ertesi günü kötü ruhlu bir musibet olarak gelip karışmadığı cinayet kalmıyor O kediyi ister göm ister çöpe at o kedi yine aynı kedi. geri gelir yine o merak etme sen.
ulan gomuyonuz parka , her geçişte kokuyor. yani ayip valla . 2 aydır koku gitmedi. ordan geçerken nefes almıyorum. kedinin olusu azap oldu bana. ne ka büyükse çürüyup kaybolmadi gitti.
çöpe at gitsin diyesim geldi nankör yaratığı nolcak ki nasolsa dokuz canı var çöpe atsan da gömsen de yarın yine yolda rastlarsın ona ya ben bunu çöpe attıydım keşke gömseydim diye vicdan azabı çekmeye gerek yok bence..
Çok zor bir şey değil biraz toprak kazıp, temizce gömmek... kedi dediğin ne kadar cüsseli olabilir ki. Çöpe atmak ne bileyim, biraz incitici.
Adı üstünde çöp, ölen bir canın orada ne işi var.
Ne olursa olsun gömülmelidir. Gülen gülsün isteyen de alay etsin. Onlar insan mı ki gömülsün muhaha diyenleri duyar gibiyim. çevremde de zaten hepsinden var. sabrım kuvvetleniyor sınandıkça allah'a şükür. Umurumda değilsiniz. Ölen hayvanlarımı hep gömmüşümdür. Hatta birini mezarlığa gömdüm.
Seni de çöpe atsınlar bence.
Yaşamı son bulmuş hiçbir canlı "çöp" değildir onu bi küçük kafanıza sokun.
yediğiniz çikolatanın kağıdı, içtiğiniz sigaranın kutusu mu lan o hayvanlar? Ne demek öylece çöpe atalım demek.
Gidip gömülmesi gerek.
Daha fazla alçalmayın ya.
Bir ölüyü gömme ya da mezar yapma neolitik çağa kadar uzanmaktadır. Mezarda ki amaç, inanca göre ölen kişiyi ya öbür tarafa hazırlamak ya da yeniden dirileceğine inanıp, yanına bir takım eşyalar koyarak hazırlıksız yakalanmamasına yardımcı olmaktır.
Pek tabii bir çok inanış var ama genelinde bu ikisi tekel olmuştur. inanç kısmından sıyrılıp, biyolojik kısma geçersek, bir canlı öldüğü vakit görüldüğünde belli bir süre çürümeye başlar. Buna toprağın nemi, toprak içinde ki bakteri ve parazitlerde yardımcı olmaktadır. Yani çürümenin aslı bunlardır.
Bu yüzden bir canlı ölüsü gömülürse, ekolojik nişe katkı sağlanır.
