Benim bu. 12 şubatta 8 aylık dişi kedim öldü acısı bir türlü geçmiyor. Bana çok düşkündü. Ben de ona. Aylar geçti ama ben hala ağlıyorum onun için. Bir süre sonra kendi canından kanından farksız oluyor evlat oluyor. Ondan önce benim kedilerle hiçbir münasebetim yoktu hatta doğruyu söylemek gerekirse sevmezdim kediler ama şimdi elimde olsa imkanım olsa bütün kedilerin mutlu olması için kendimi adayacak duruma geldim.
Çok özlüyorum onu acısı hiç geçmiyor. Fotoğraflarını daha telefonumdan 1 hafta önce silebildim çünkü her gördüğümde daha çok içim yanıyordu zaten hiç geçmiyor acısı.
insan sevdiği bir şeyi kaybettiğinde, yüklenen acı geçen sokakta yavru serçe gördüm uçamıyordu aldım 2 gün besledim, hayvan sabah taş kesmişti, üzüldüm öldüğüne evin arkasındaki bahçeye gömdüm kuşu işte.. Tek gerçek ölüm dedim.
Çok iyi anladığım insan. Kuşlarımı kaybettiğim zaman ben de öyle olmuştum. insanın evcil hayvanı meleği oluyor. Her zaman takip ediyor. Çok farklı bir duygu.
15 sene boyunca bize yarenlik eden bir muhabbet kuşumuz vardı. aileden biri olmuştu, omuzumda film izlerdik, elma yerdik, çeşitli oyunlar değişik şakalar.
birgün öldü, yıkıldım.
beynimden vurulmuşa döndüm.
mekana gidip bi 70lik rakı söyledim, kimseyle konuşmadan, sessiz sedasız, tek başıma bayılana kadar içtim.
çok özledim seni oğlum Matthew.
cennette buluşacağız.
