bana oldu mesela. çok tuhaf bir şey. dedem geçen sene şubat ayında vefat etti. cenaze sırasında nereden 20-30 kişi ağlıyordu. seveni çoktu. o an aklıma şu geldi: "ulan ben ölsem anam dışında kimse ağlamaz". bırak ağlamayı, çoğu kişi siklemez lan ölümü.
annem benden önce ölürse cesedim ortada kalacak anasını satayım...
çok çok küçükken dedemin cenazesinde bulunmuştum o kadar çok insan vardı ki bütün köy yolları kapanmıştı insanlar fındıklıkların içine çatılara çıkmak zorunda kalmıştı namaz kılabilmek için. Düşünün geniş bir yol ve ucu görünmeyen bir kalabalık. Dedem siyasetçi,asker veya gazeteci değildi.Ressam,şair falan hiç değildi fakir doğmuş fakir büyümüş köyünde çırpınmış bir adamdı nasıl bu kadar seveni var anlamadım.Ne kadar iyi bir insan olursan ol 90 neslinin cenazesi böylesine dolu olmayacak,seveni böylesine fazla olmayacak.Belki günümüz şartları gereğince birbirimize ihtiyacımız kalmadı ondandır belki başka bir şeydendir bilmiyorum.
ölen birini şu şekilde kıskanmışımdır hep. bu dünya için zihinlerde yer ederken, bu dünya'dan varlığının uzaklaşması. ne biliyim lan. ölümden bir türlü korkamadım da sonrasından korkuyorum. ölüm bana cazip gelmiştir her zaman için.
