filmlerde "o operasyona onları ben zorladım, kağıt üstünde kolay bir işti ama o lanet olası zenciler orada olmamalıydı. lanet olsun, o yaşabilirdi jack, anlıyor musun? yaşayabilirdi. hepsi benim suçum ve şimdi onu geri getiremem jack" şeklinde vuku buluyor.
onay bekleyen insandir. gercek hayatta karsima cikdiginda "e, tabi senin sucun, erkenden yolladin adami; biraz dikkatli olamadin degil mi, uzak durmak lazim senden" seklinde destek vermeyi her zaman kendime bir borc bilirim. moral bulan sahislarin yuzune renk gelir, toparlanir ve "dogru valla, cok yasamisti pezevenk zaten" turunden laflar eder, hayata kaldigimiz yerden devam ederiz...
kayıplar kaybedilince anlaşılyor ya ama aşk degil,ama sevgi degil.bunlar olunca yine bir umut dünya küçüktür diye küçük hesaplar peşine koşabiliyor insan . öyle bir duvar varki aşamazsınız.bir yol vardır yürüdüğünüz tam birşeyleri başaracaksınız zafer sizin tak diye bir ses kulaklarınızda dengenizi bozacak.bir bakarsınız koşan bacaklar duvarın önünde çömelirler.iki eliniz dizlerinizin üzerinde boynunuz bükük kalırsınız duvarın karşısında. ağlayamazsınız şok olursunuz sonra ben koşarken bu duvarı düşünemedim diye iyice ağlarsınız..ben koşarken hangi arkadaşlarımı unuttum ama nefes alamadımki ilgilenemedim derdi yer bitirir. kimi unuttum ki acaba .beni ben yapan insanları mı unuttum. her parça yaptıklarımız sevdiklerimiz için degilmiydi hani güzel ahlakım.yok! duvarla bir duvar çektim bundan sonra diye zırvalıklar içinde kıvranırsınız...ne gelir elden gencecik kayıplara boktan sepeplerden kıyılan canlara. tek yapacagım yine iki dizinin üzerine oturup secde etmek. yoktanda bir var vardır. vardan öte bir allah vardır.
çekmeyen bilemez arkadaş abuk sabuk yazıda buraya yakışmaz!
-benim suçum!! yeni aldığım samuray kılıcını şaka olsun diye kafasına doğru sallamicaktım.
+öyle deme abi herkes hata yapar ama keşke üstelemeseydin gel lan bişi göstercem diye adama.
