inanılmaz bir acıdır. hele o resim üzerinde defalarma muhabbet ettiyseniz, o anlar gelir aklınıza, n'olurdu be burada olsaydın dersin içinden. kalbim acır her daim. özlersin...
özellikle ilk dönemler başıma gelen durumdur. arkadaş; çocuğun resmini herkes profil resmi yapıyor. yok efendim ' hasanım seni özledik yok efendim keşke burda olsan' ulan daha çok acı veriyorsun. hem kendine hem diğer yakınlarına. hergün o resimle birşeyler paylaşılması ne kadar acı verici bir durumdur.. anlamazlar tabii.
inanamaz insan öldüğüne, şimdi çıkıp gelecek diye bekler.birde hayat ne garip diye düşünür insan.yaşıyorsun, hissediyorsun, kendine koskacaman bir dünya kuruyorsun ama giderken facebook taki hesabını bile geride bırakıyorsun
üzerinde sizin aldığınız kazakla gülümserken, ezbere bilirsiniz yüzündeki her gamzeyi, her ifadeyi... kabuklaşsa da yaranız her rastlantıda tarifsiz acıtır.
yan tarafta gösterir, uzun süredir iletişim kurmuyorsun, bir yaz duvarına falan der facebook. girersin bakmaya, için acır. duvarına özledim yazar kaçarsın. acı verir gülümseyen yüzünü görmek... detaylar onu sana getirir yine ve yine...
geçmişe dönük dövünmelere neden olur o resim, keşke onunla daha fazla zaman geçirseydim diyerekten. insanların ölmeden kıymetini bilmek gerek, ölmeden, ölmeden...
