son zamanlarda böyle bir düşünce kapladı aklımı. yaklaştığını hissediyorum. ben bir depremde öleceğim enkazların arasından da cansız bedenim çıkacak.
sanırım bu yüzden Allah bütün bunları yaşamamı istedi ve beni daha çok kendine yaklaştırdı. o yüzden mi herkesi affetmem ve sevmem bilemedim ki.
kimse üzülmez de annemin ciğeri yanar o yüzden böyle ölmek istemiyorum. ama yaşamak dediğin de nedir ki imtihandan başka.
ölen pek çok kişi bunu hisseder zaten, bir şekide bize anlatmaya çalışırlar ama biz bunu ancak onlar öldükten sonra anlarız.
bir garip olurlar, imalarda bulunurlar, sanki onlara o kadarını söylemeye izin veriyorlarmış gibi...
çok şükür henüz gerçek anlamda yaşamadığım bir his.
otobüste giderken 4 kara çarşaflı kadın görüp onları canlı bomba sanmak.* bununla da kalmayıp o an tüm arkadaşlarına kısa mesajla "hakkınızı helal edin ben ölüyorum" diye mesaj atmak. *
