en acı gerçeklerdendir,kalbin atıyorken şekil ve cool ayaklarına yatanlara kısa bir not, geberip gittikten sonra kimsenin umrunda olmıcaksın, geçtim hiç var olmamışsın gibi olcak.bu dünya ne şekil şuku insanlar gördüde isimleri aklımda değil.
sadece ufak güzel anılarla hatırlanmak, öldükten sonra iz bırakmak ölen kişiye ne katabilir ki ?
hatırlanmak tabii ki de güzel bir şey fakat ölmeden önce özeldir.
ohoo, kimler geldi kimler geçti zengini, fakiri sonuç olarak hepsinin mezar boyutu aynı ve aynı mekandalar.
biz de sırada bekliyoruz işte.
Ara ara ulan harbiden be dedirten durumdur.
Arkadaşlar mantıklı bakarsak olaya şimdi dedemizin babasını bile bir çok kişi tanımıyordur.
Yani öldükten bir 100 yıl sonra bizi belki de dünyada ki hiç kimse hatırlamayacak. Tıpkı bundan önce ölen milyarlarca insan gibi.
Yok olup gideceğiz bu dünya üzerinden. San ki hiç yaşamamış gibi. San ki hiç yokmuşuz gibi.
Sizi tanıyan, varlığınızdan haberdar olan son kişide öldüğünde dünyaya hiç gelmemiş gibi olacaksınız. Hiç tanınmayacaksanız. Şayet insanların sizi unutmayacağı bir şey yapmadıysanız.
1- ölüp gittikten sonra hatırlanmak çokta dert olmasa gerek. sadece benden bir sonraki nesil hatırlasın yeter.
2- ayrıca herkes unutulmaz. bilim adamları, liderler, çağına veya çağlara damgasını vurmuş insanlar, sanatçılar unutulmaz.
misal: Sokrates, Descartes, Hazreti Muhammed, Mustafa Kemal Atatürk, Blaise Pascal vs...
Norman şair Robert Wace ya da gerçek adıyla Robert Wace bunun çözümünü söylemiştir, ta 2.yüzyılda.
"insana ölümsüzlüğü verecek şey kalemdir."
Kıssadan hisse: Burada yazarak ölümsüzlüğe doğru ilerliyorsunuz. Gerçi o ölümsüzlük uludağ sözlüğün ömrüne bağlı oluyor. Hmm, en iyisi siz bir kitap yazıp, onu bastırmaya çalışın, o zaman garanti oluyor ölümsüzlük...
