çok karışık bir durum. öfkelendiğiniz kişi gerçekten öfkenizi kusmak istediğiniz kişi olmayabilir. modern yaşam da hep böyle sıkıntılar doğuruyor zaten. gerçekten kızdığını kişiye öfkenizi kusamıyorsunuz.
problemli ona buna sinir yapmayan sakin bi tipseniz eğer sizi sizden başkası öfkelendiremez bu iyidir bir bakıma fakat görürsünüzki kendinizle yaptığınız kavga daha yorucu ve yıpratıcıdır. sürekli kendinize dönük kendiyle konuşan kendini sorgulayan biri olursunuz bu iyidir ahlak açısından böylece insanları acımasızca eleştirmeden önce kendi hatalarınızla uğraşıyor olursunuz bu en mantıklı olan iştir.neyse konumuz öfke aldığınız bir karar vardır olmıcak bir daha dersiniz bu sondu bu son göz yaşıydı dersiniz vs. ama olmaz bişicik çıkar tüm dengeniz altüst olur yine en baştasınızdır bazen başlangıç noktasından dahada geriye düştüğünüz olur. ve işte o an ne yaşadığınız neden o halde olduğunuzdan çok bir anda kendinize öfke duyarsınız sinirlenirsiniz saydırırsınız nedeen dersiniz. ağlar sinirinizi bu şekilde bastırmayı denersiniz. aslında meselenin sizle ilgisi yoktur öfke sadece size sunulmuş karşı koymanız gereken bir tuzaktır. oda bir engeldir aşılması gereken acının üstüne gelen ikinci bir engel ee hayat zor bunu dedik bildik artık zaten. o engeli aşabilen ne ala sonrası çiftkatlı mutluluk resmen denemeyle sabit. ama öfkelenmek altüst olan dengenize bir de sizin yaptığınız katkı daha büyük sorunlar doğurur herzaman. velhasıl sabır...
iki insan birbirine öfkelendiği zaman, kalpleri birbirinden uzaklaşır. Bu uzak mesafeden birbirlerinin kalplerine seslerini duyurabilmek için bağırmak zorunda kalırlar. Ne kadar çok öfkelenirlerse, arada açılan mesafeyi kapatabilmek için o kadar çok bağırmaları gerekir.
hayatımda bu kadar sinirli olduğum çok az an hatırlıyorum. sinirden elim ayağım titriyor kapı cam pencere ne varsa indirmek istiyorum, bağırmak istiyorum avazım çıktığı kadar.
