Ben olabilirim. Lise 1 de iken nöbetçiydim. Hoca geldi "kitap okur musun dedi?" Canım sıkılmasın diye tabi. Okurum dedim hoca kitabı getirdi. Neyse okudum biraz, sonra müdür çağırdı. kitap nöbetçi masasının üzerinde kaldı, ben işimi hallettikten sonra kitap masanın üzerinde değildi. Büyük olasılıkla birisi çaldı. O dönem hocayla fazla muhatap olmamıştım. içimde hala bir burukluk var.
Kitap ödünç verilmemelidir, kitaplar özel itina isteyen varlıklardır. Özellikle kitap ödünç verilmişse isteme kısmıda bir o kadar sıkıcıdır, vermeyen kişi utanmaz da isteyen bizler utanırız isterken.
Ben genellikle etkilendiğim kitaplarımı kolay kolay kimseye vermem. Onun dışında veririm okusunlar. Ama uzun zamandır sakladığım benim icin hatırası olan kitabı ilk defa birine verdim nasıl olsa getirir diye güvendim kıza. Çünkü degerinin ne olduğunu iyi biliyordu. Neyse geçti zaman gitti zaman ne oldu bilin bakalım? Her gün arayan kız erkek bulunca irtibatı kesti. Hadi kestin ben anlayışıyımdır. böyle şeyler olabilir ama kitabi bana gonderir misin biliyorsun onemli benim için dedim. Gerek yok ben kendim de getiririm o kadar da degil ben seni ariycam dedi.
Tam 6 ay oldu. Yok kitap falan ki ben umudu da kestim. O kitabı ben 50 tl de olsa 100 tl de olsa tekrar alırım bu sorun degil. Ama ne hediyenin yerini tutar mı? o yapılan var ya. insanlar cok nankor abi. Bir daha kimseye hic bir şekilde sevdigim kitabı vermem. Hicbir eşyamı vermem. Veriyorsam da gözden çıkarırım.
Muhtemelen de okumamış olan insandır. Bu güruh, aslında pek te kitap sevgisi ve saygısı olmayanlardan oluşur. Kitabı, sağa sola atar, yıpratır, kirletir hatta eli bardağa çarpıp ıslatır bile.
Bir süre sonra da, elinize, darmadağın, sefillikten çoktan ölmüş olan kitabı tutturur, bir de üstüne pişkin pişkin teşekkür eder bu hanzolar.
Tisskiiniyorum sizden!
