milletçe * abarttığımız * bir heves. sanki bugün kartla aldığımızı yarın başkası ödeyiverecekmiş gibi. götümüzde patlamıyor mu, patlıyor tabi. ama yine yapmayı severiz biz...
halkımızın %70'ne yakın kısmının yaşadığı içler acısı durumdur. ekonomik darlığın, işsizliğin bir yandan geçim derdi diğer yandan bastırması sonucu "bir ay erteleyebilme" ümidi ile başlanan döngü artarak büyümekte ve hazin olarak sonlanmaktadır. yaşanan boşanma ve intiharların büyük bir sebebi olmasının yanı sıra artık işverenin çalışanın işine son verme boyutunu da hayata geçirmiştir. bankaların kartı verirken gülümseyen yüzü icra takibinden hemen sonra bir cellat ifadesine dönüşmesi ve muhattabın avukatlar olması işin diğer acınası durumudur. ne diyelim halkını bu hale düşürenler utansın.
Bir Türkiye gerçeğidir. Adamın işi yokken altına araba çekmesi, karısına takılar alması, lüks yaşaması... Eşyalara sahip olduğunu sanmak ama sadece eşyaları bir süreliğine kiralamış olmaktır. Asıl sahibi olan banka, eşyalara el koymadan önce. (bkz: Götünün deliğini bilmemek)
(bkz: kredi kartı kullanmayan zengin)
kredi kartını size aldıran sebeplere bağlıdır. yazıktır günahtır alana. hele ki almaya teşvik eden, türlü türlü dil döken kredi kartı satıcısı güzel bir ablaysa artık ekstreler git gide kabarır durur. ödenmeyip üstüne de icraya kadar giderse başka bankadan kredi alıp borç kapamaya kadar uzayan mahsun bir hikayeye dönüşür. akabinde bitmek tükenmek bilmeyen bir borç döngüsüdür. bankalar uyanık, müşteriler çaresiz yapacak birşey yok.
bankalar ödeme gücü olan müşterileri sevmezler genelde. ödeme gücünden yoksun salakların bankayı ya da bankanın bir aracısını kullanıp eksilere inişini izlemekten zevk alırlar. artık çocuk oyuncağı gibi onsekiz yaşını dolduran her enayiye kredi kartı veriyorlar. cehalet ve medet ummaktan başka birşey değildir açıkçası.
