nam-ı kemal bir gün padişah tarafından çağıttırılmış. padişah demiş ki biliyorsun şiir yazmayı çok severim. yeni bir şiire başlayacakken günlerdir rüyamda hep aynı dizeleri duyuyorum. çıktım ağaca yedim hamını mamını. sürekli aklımda her dakika bunu söylüyorum. ama devamını getiremiyorum. bi yardım ette devamını getireyim der. bunun üzerine nam-ı kemal biraz süre ister.
3-4 gün sonra nam-ı kemal huzura çıkar. hünkarım bahsettiğiniz husus hakkında düşündüm ve bir sonuca ulaştım.
padişah: yaşa kemal der. haydi söyle bakalım,
padişah: çıktım ağaca yedim hamını mamını ?
nam-ı kemal tamamlar:
düşersen aşağı görürsün ananın amını
deli hapisten çıkar. sokakta gezerken bir incir ağacı görür. tırmanır tepesine ve henüz daha tam olgunlaşmamış incirlerden yemeğe başlar. o sırada ağacın altına bahçenin sahibi olan bir teyze gelir. ağaçtaki deliye kızar. bizim deli de "çıktım incir ağacına yedim hamını mamını, inersem aşağıya nınınını" der kadıncağıza. kadın dahada öfkelenir tabi. bağırır çağırır. deli de kadının üstüne atar kendini. kadın alta deli üste derken kadın cana gelir ve şöyle der;
- oğlumm adın nee?
+ahmet!
-ahmettt ceddine rahmet yazın gel yaşını ye kışın gel kurusunu ye!
