ankaralı burjuva gençleri bilir bu yokuşu. çocukluğumun bayram arifeleri bu yokuşta geçmiştir. her bayram öncesi hal tarafındaki merdivenlerden adımlamaya başlamışımdır burayı. hal'den gelen balık kokusu o günleri düşündüğümde dahi burnuma geliyor. merdivenlerden indikten sonraki antre, yokuşun tek geniş yeridir. bundan sonrası tek gidiş şeritli -ve nedense insan trafiğinin sağdan aktığı- bir yürüme yoludur. bir yandan şeritten çıkmamaya bir yandan da yerdeki su yoluna basmamaya dikkat edersiniz. zira su yolunda hep ufakta olsa bir sızıntı mevcuttur. yokuşun evleri tarihi ahşap evlerden oluşmaktadır. yokuş sanki bir turistik gezi alanıdır. bağıran çığırganlar, kasetçilerden yükselen müzik sedaları, sadece perdeden oluşan soyunma kabinleri, karanlık ve mistik bir hava ile doludur. oldukça da ucuzdur. o zamanlar mağazalar ve avm'ler her yeri kaplamamıştı. lcw bile sadece çocuk ürünleri satardı. bizim gibi kıt kanaat ailelerin mesken tuttuğu yerdir bu yokuş. ancak o zaman daha tatlıydı bayramlar. alınan bir ucuz ayakkabı bile heyecan veriyordu. 3 yıkamada solan kıyafetler dahi daha değerliydi benim gözümde. günümüzde nine-dede ziyaretiyle bitiyor bütün bayram.
şimdilerde uzak düştüğü için gitmiyorum. ama 90'ları yaşabileceğiniz bir yerdir ulus ve çıkrıkçılar yokuşu.
