iki çıkmaz sokak birbirinden çıkmaya çalışıyor filmi sinemalardaydı. Kitlesel izleyicileri, kütlesel boşluk yaratan bu filmi izlemekten korkuyorlardı. Ana teması yoktu filmin. Şefkat üzerine anlamsız sahneler ve acıtan çelişkileriyle doluydu. iki nokta vardı sadece "sonsuz uzak ve sonsuz yakın" bir noktaya doğru eriyorlardı birlikte. Bu eriyiş gitgide dağılmaktaydı iki çıkmaz sokağın köşe kapmacalarına. Biri er ya da geçti, diğeri içindeki safrayı atma telaşında.
Fakat çekim başlamıştı bir kere, ya bu film çekilecek ya da izlenecek ya da "miş" gibi yapılıp geçilecekti. ikisi de araçları kullanıp terk etmek yerine, kendilerini terk etmeyi seçeceklerdi. Bu hep böyle olmuştu. Tutundukları şey bir gün ellerinden gidecekti. Çünkü tutunmamayı öğretmişti yaşam. Kendi evlerinin adreslerini sormak için çalmışlardı birbirlerinin kapılarını ama her iki kapının ardında da, kimsesizlik ve yalnızlık vardı.
Bekliyorlardı; Gecikmiş yanıtları vardı ikisinin de. Fakat bilmedikleri bir şey vardı: geciken yanıt, yanlış yanıttı. Bilmekle olmak arasında ise ince bir çizgi vardı. Zen ne derdi; "yandın mı, tümüyle yanmalısın - tozsuz, külsüz, hiç bir iz bırakmadan..." Peki için için yanmak neydi. Sahi sevginin frekansı var mıydı? Kaç desibeldi? Her şeyden önemlisi ego korkuyu besliyor muydu? Bu soruların cevabı, çıkmaz sokakların çıkan yanlarındaydı. Onlarsa çıkmıştı birbirlerinden.
Kanatlarımızı ego ve korkuyla bağladık cümlesiyle bitiyordu bu filmin sonu. Altta sürekli akan bir rol caption vardı. Sürekli içe doğru ve acıtarak...
Bu filmin sonu henüz yazılmamıştı, senarist profesyonel bir yalancıydı.
çıkmaz sokak = cul de sac (planlama dilinde) bir toplanma ve odak noktası ile sonlanır, yapılar yada yeşil öğelerce tanımlanmış ve çevrelenmiştir. fakat bazı yeşil bantlar ile kentsel yeşil alanlara bağlantı kurulur ki buda çıkmaz sokağın gizli çıkan yanıdır.
