halbuki ne güzel başlar herşey. yorgun bir günün sonunda pijamanı giyip televizyonun karşına geçer ve doğru dürüst bir film bulup hemen pozisyon almaya başlarsın. mutfaktaki bilumum yiyeceğin tv karşısına taşınması da aynı ana denk gelir. filmin ortalarına doğru sıra tanrının insanoğluna bir lütfu olan kabak çekirdeğine gelir. filmin temposuyla orantılı olarak çekirdekler birbirinin ardı sıra ağzına gidip gelmeye başlar. film iğrenç de olsa kabak çekirdeğinin o muazzam tadı bütün o iğrençliği kapatacak güçtedir. fakat bir an, tanrım lanet olsun, işte o an, işte o çürük kabak çekirdeğinin diline değdiği ve dişlerine iyice yapışarak boğazına akmaya başladığı o an belki dünyanın sonunu şimdiden yaşamak gibidir. aniden gerginleşen yüz kasları ve ağız dolusu küfür eşliğinde hemen mutfağa koşar bir bardak kolayla ağzındaki o katastrofu dindirmeye çalışırsın. fakat filme döndüğünde artık o heyecanlı sahne çoktan geçmiştir ve ağzındaki o iğrenç tat sanki gitmemeye yeminli gibidir. gözlerini çekirdek tabağına dikerek içlerinde başka çürük olup olmadığını anlamaya çalışırsın ama gözlerin artık seni dinlememeye başlamıştır. mütemadiyen bir sağa bir sola gidip gelmeye başlarlar ve işte o an artık derin bir uykunun içine girdiğin andır...
