küçükken çok tatlı olduğumu söylememe gerek yok herhalde. asilik de vardı inceden. televizyonun kumandasını sırf eve geldiğimde kardeşlerime kaptırmamak için çantama koyar, okula götürürdüm. bakkal görevi çıktığında, kesinlikle kanımın son damlasına kadar mücadele etmeden yola koyulmazdım. kanımın son damlası da babamın eve teşrif etmesiyle akardı.
ama bir görev vardı ki o çok farklıydı. eski zamanda öyle her köşe başında konteyner yoktu ne yazık ki. belirli günler dışında herhangi bir günde çöplerden kurtulmak imkansıza yakındı. ve o günlerde karizmatik, şaşalı ve kurtarıcı pozisyonundaki çöp kamyonu yara yara mahalleye girerdi. operasyon başlardı benim için işte o anlarda;
o üşengeç ve sorumsuz çocuk gider, yerine evini kötülüklerden kurtarmaya çalışan kahraman gelirdi adeta. poşetleri kaptığım gibi terliklerimi giyer, anneme 'merak etme' bakışımı atar, fütursuzca koşmaya başlardım. çoğunda çok fazla tribe giremeden, hemen apartmanın altında yetişip, kamyonun içine sallardım poşetleri. bazısında da heyecan dolu dakikalar yaşanır, birkaç mahalle koşar, çöpçü abinin 'başardın oğlum' tebessümüyle operasyonu tamamlardım. göğsüm en çok o zaman kabarırdı. hani o fatih terim'in çocuğun tekine 'hey arkadaş,sağol' dediği bi reklam vardı ya. çocuk gururla arkasını dönüp, havaya sıçrayıp zaferini kutlamıştı. tam olarak öyleydi işte benimki de.
yalnız bir keresinde görevi tamamlayamamıştım. mahallelerce koşmuştum, hatta ilçe değiştirecektim nerdeyse. ama olmamıştı. dönüş yolunda boynum bükük ilerlerken çöp poşetini yola savurdum. agresif teyzenin 'allah belanı versin senin, al o çöpü ordan' demesiyle irkilmiştim. gidip aldım hemen. korkutmuştu beni. adam gibi üzüntümü yaşatmamıştı bana.
Fırat' ın yapacağı eylemdir. Annesi Fırat' ın sokaktan bulup getirdiği bakır teli çöpe atmıştır fırat' da onu geri almak için çöp kamyonunun peşine düşmüştür.
mahallenin küçük çocuklarının hayatdaki en kötüşeyi bile oyun haline getirebilme ve onları izlerken yüzde tebessüm oluşturabilme yeteneği sonucu olarak olarak ortaya çıkan çocuk oyunu .
