Kutsal varlıklar olan annelerin sürekli yaptığı şeylerden biridir. ayakta ocağın başında saatlerce çorbanın dibi tutmasın diye karıştırıp dururlar. daha sonra diğer aile bireyleri hiç bir emek sarf etmeden yerlerken bir onlara hizmet yazaparlar. çok acil bir durumda bu eylem çocuklara devredilir. her seferinde de akla "bunun için bir makina yok mu yahu?" sorusu gelir.
çorbayı seven bir insansanız ve karıştıracak başka bir adam da yoksa çok usandırıcı bir eylemdir. O kadar emek harcamış olduğunuz biricik çorbanızın piştikten sonra bir çırpıda bitivermesi sizi çileden çıkartır. özellikle çorba havuç veya patates gibi önceden hazırlık gerektiren malzemelerle yapılıyorsa ayrılık anı iyice zorlaşır, ağlamaklı bir halde biten çorbanın tenceresine bakıp "bir yenisini nasıl yaparım ki ben ühü ühü.." dersiniz. Çorba karıştırmaktan tamamen bezdiyseniz, iki seçeneğiniz vardır: lokantaya gidip tükürüklü olup olmadığını düşünerek içersiniz (daha da kötüsü olabilir (bkz: fight club), ya da tencerenin dibinin tutmasını göze alıp yanık tatlı çorbanızı afiyetle içersiniz.
