benim gibi ortalama türk erkeği boyu yalanı ile doğru orantılı bir yüksekliğe sahipseniz hergün yaşadığınız tedirginliktir.
genel de işe hep geç kalırım. bu ilk okuldan beri süregelen bir alışkanlığım. sorumsuzluk falan değil artık alışkanlık boyutuna geçti zira.
her geç kalışımda bacaksız olmamın vermiş olduğu dezavantaj ile uzun adımlar yerine hızlı hareketleri tercih ediyorum, turnikelere geldiğim de ise hız kesmem gerektiğini bir an akıl edemiyorum. gerizekalıyım heralde. kartı okutmamla geçebileceğimi zannettiğim onlarca amerikan filmi izledim ama ne zaman ben aynı şeyi denesem, romantik komedi tadında bir takılma yaşıyorum o turnikelere! tam bacaklarımın arasına denk gelecek şekilde gerçekleşen BiR ÇARPIŞMA. bir nevi küçük big bang ler.
korkuyorum amk, bir gün şu salak turnikeler yüzünden çocuğum olmazsa ne bok yerim ben?
