1.
-
"Çokta kederlenir azda gülerim,
Ustura ağzında düşüncelerim,
Deliliktir belki bırakın kalsın.
Doğan her bebeğin hakkı var bende,
Öğütülen benim her değirmende,
Ne sonu ne ilki bırakın kalsın.
Sevdam büyüdükçe dünyam dar olur,
Zamandan çıktığım zamanlar olur,
Ve öyle güzel ki bırakın kalsın.
Saatler ya geri ya hep ileri,
Kıran yok hileli terazileri,
Umutlar ırakta bırakın kalsın.
On binlerle sohbet on bin nafile,
Dönmüyor toprağa giren kafile,
Öfkeler yürekte bırakın kalsın.
Ne yarım tam yarım ne bütün tamam,
Yolcular anlamaz ben anlatamam,
Tren son durakta bırakın kalsın.
Gelir beni yakar suya düşer kor,
Düşünen baş çekmek dert çekmekten zor,
Kutsaldır bu yara bırakın kalsın.
Dursun ayazına uyandığın kış,
Dursun ki şevk ile sürsün bu yarış,
Lüzum yok bahara bırakın kalsın.
Yıkılır yırtılır her kalın perde,
Hesaba çekilir dünya mahşerde,
Yazın şu duvara bırakın kalsın."
Güzel bir Abdürrahim Karakoç şiiridir.
