umutsuzluk işte budur. içinde kalan sevgiyi yaşatmaya çalışırken tek başına, en büyük acı sevilmediğini bilmek oluyor. durmadan "oda beni böyle düşünüp özlüyor mu" sorusu beyninin iç kıvrımlarını kemirirken, ciğerinin ucu yanıyor adamın.
tam da içinde bulunduğum boktan durumdur. 'dön' dersiniz dönmez, beklersiniz dönmez. işte o noktadan itibaren arap şükrü, uğur arslan, ümit besen sizden sorulur. ama dönmez.
arabesk takılanlar için, intihar, hayata küsme hayatın anlamını yitirme sebebidir ; çünkü dar dünyalarına anlam katabilcek tek şey onlara göre sevgilidir. kimse kimseyi sevmek zorunda değildir, herkesin sevip sevilmediği ya da sevilip sevmediği olmuştur. bunalım takılmaya gerek yok, bu acıların hepsi geçici acılardır, atlatmak için hayata anlam katan sevgili dışında da şeyler olduğunu görmek gerekir. egolardan ayrılıp, her sevdiğinizin sizi sevmeyeceğini algıladığınızda, bu acıyı atlatma süreciniz de kısalır...
Başta çok acıtacak, adama dünyasını dar edecek, isyana teşvik edecek ancak zamanla ateşi dinecek ve günlük yaşamın koşuşturmacasında unutulup yer yer akla geldiğinde damakta kekremsi bir tat bırakacak acı bir bilgidir.
insanın ruh halini bir başlık olarak görmesi ne tuhaf... sanki biri beni anlıyor lan! diyesi geliyor insanın. yalnız da değilmişim baksana bir sürü adam neler yazmış ta diyosun tabi.
neden bile bile hala özlerki insan? mazoşistlik mi? bencillik mi? nedir bunun bitmesini engelleyen? nedir insanın kendini bile bile, küçücük mini minnacık hissetmesine sebep olan? aşk mı? tutku mu ? bağlılık mı? seni sevmeyen, ondan uzak durmanı isteyen birini neden, ne sebepten bırakamaz insan? içi neden hasetle, hırsla yanar yanar durur? acizlik mi? dengesizlik mi? nedir bunu hazmetmeyi engelleyen...
çok özlemek ve sevilmediğini bilmek insansı bir çile çeşitidir.
bi zaman sonra koymuyor adama. sevilenin özlenenin her sabah başkasının yanında uyandığını bildiğin halde hala özlemeye ve sevmeye devam ediyosun. işte asıl aşk asıl sevgi budur. acıyı aşka dönüştürme sanatıdır bu.
eski sevgiliye karşı hissedilir genellikle. özlenene, unutulmayana...
her gece yatmadan önce onu düşünürsün acı çeke çeke. hatırlarsın eski günlerinizi. o sevmemiştir hiçbir zaman seni. ya sen onu? her şeye rağmen delicesine sevmişsindir. tüm yasaklara, acılara rağmen... o tatlı öpüşlerini düşünürsün. seni deli eden gülüşlerini... sen onun gözlerinin içine bakarak konuşursun, o kaçırır gözlerini senden tıpkı kalbini kaçırdığı gibi. sen onu mutlu etmek için elinden geleni yaparsın, o ise istediği gibi davranır.
onu görünce kalbin hızla atmaya başlar, unutursun o ana kadar yaşadıklarını. yalan olur her şey onun yanında bir tek o gerçek kalır. hiç bitmesin istersin, hiç gitmesin. ve yine hayal kırıklığı...
artık yoktur hayatında. o hiç senin olmamıştır zaten. çünkü hiçbir zaman senin onu sevdiğin gibi sevmemiştir seni. hiç sevmemiştir. yalnızca hayallerinde, anılarında saklıdır. gözyaşlarında...
