insanı daha çok güçlendirip, anılarını daha çok anmasına neden olur.
aslında hiç yalnız değiliz bunu fark etmemiz önemli olan. sadece istediğimiz kişiler yanımızda olmayınca yalnızlık duyuyoruz. ama bir yerlerde en yakın 3-5 arkadaşınız vardır.
kendine sarılması gerekir bazen insanın. bazı zamanlarda anlar insan ne kadar güçlü olduğunu sınırlarını ne kadar zorlayabileceğini böyle anlarda başlar işte saçma alışkanlıklar asıl olansa kendimizi de yitirmemektir.
yalnızlıkta profesyonelliği yaşayan kişidir. artık onun için her şey sıradandır ve yalnızlıkta zevkin dibine vurur. her usta oyuncunun yaptığı gibi
ayrıca benim bu.
Isimler benzesiyor, sohbetler aynilasiyor, davranislar teklesiyor. Yani kisacasi hayat cok boktan. Derimi yirtasim var kabuguma sigamiyorum sayin okuyucular. Olay budur.
dünya tatlısı sevgiliye sahip olup, çok sağlam ev arkadaşlarına sahip olup, aileden her türlü desteği alıp, yinede kendini yanlız hissetmektir çok çok çok yalnız olmak.
yalnızlığın cool olduğunu söyleyen salakları gördükçe midenin bulanması, yüzüne yumruk geçirmek istemek ve kaçma isteği yaratır bünyede, bi nevi gerçekleri görürsün artık çünkü artık olayın tam içindesindir, dışarıdan bakamazsın.
insan psikolojisini olumsuz etkileyen her tür etmeni tek tek saf dışı bırakır da sonunda karşısına can sıkıntısı dikilir. can sıkıntısını aşmak için, içinden çıkmak için yıllarınızı verdiğiniz çarka tekrar kendinizi bırakırsınız da bu bir kısırdöngü gibi sürer gider. pişmanlıklar da yanınıza kar kalır. o zaman biraz basiretli davranmak gerekirse insan ya can sıkıntısını -yahut yalnızlığını- aşmak için kendisini sıradan metodlarla yetinmek zorunda hissetmeli ya da çoğu insan gibi kısırdöngüye kendini tabi kılmak zorunda olduğunun farkında olmalıdır.
bunalıma girmeden önceki andır. kişinin sıkıntılarını ya da sevincini paylaşacak birilerini bulamaması, onu felakete sürükler. yalnızlık allah'a mahsustur.
