zekanın, büyük ölçüde doğuştan gelen, tanrı vergisi bir meleke ya da avantaj olduğunun bilincinde olup, kendini orta ya da düşük zekalı insanlardan üstün görmeyen, zekasını insanlara karşı bir silah olarak kullanmayan, gözlerine sokmayan, gerçek meziyetlerin, kişinin gayret sarf ederek sonradan edindiği vasıf ve yetenekler olduğunu bilen olgun insan.
bir elin parmağını geçmeyecek kadar az olan insan tiplemesidir.
zira kişi kendinde olmayanı bile öylesine rahat bir biçimde -mış gibi sergiliyor ki şaşmamak elde mi.
edit: neyini eksiledin canimin içi bu entry'nin merak ettim bak şimdi,dokundu mu canim benim.
zekasını piçlik yerine efendilik yönünde kullanabilen, sözlükte trollük deneme turları atacağına güzel tespitleri ve tanımlarıyla zihinlerde yer eden insandır, "can dostum güzel insan" kalıbına tam sığarlar.
zekasını tevazusu ile parıldatan insandır.
kendisi ile övünmesinin gerçek anlamda bir şey kazandırmayacağını, sadece aklını, kültürünü, bilgisini, algı yeteneğini maksimum fayda alacak şekilde kullanarak huzuru ve mutluluğu bulabileceğini idrak etmiştir.
gelsin, öpücem abi.
