Bir dönem benim de içime o kadar dert olmuştu ki " neden kimse yok hayatımda" diye ağladığım olmuştu. Sonra okul bitip iş hayatı başlayınca bulurum sandım, yine nafile... Derken öyle bi alıştım ki tek başıma yaşamaya, sevgilim olunca ne diye her şeye trip atıyor bu lan diye ayrıldım. Şimdi kafam rahat.
Alıcı kuşlar gibi başımın üstünde dönüp durmayın
Kol kola girip yalnızlığımı vurmayın yüzüme kar taneleri
Özledim hemde çok özledim ezberledim beklemeyi
Yollar benim umudumdur yoları kapatmayın
Yağmayın yollarıma durun kar taneleri.
bir çaresizlik, bir beklenti, bir isyan cümlesidir.
çok yalnızım lan! ama içim inadına kalabalık. durmadan aklıma düşen isimler var ve o isimlerle geçirilen güzel anılar... insanın aklını güzel anılar meşgul ederken yalnız kalmak çok zor.
insanların yalnızlığın o yaşanılmaz duygusu ile samimi, isyan dolu, biraz kırgın, biraz da hüzünlü serzenişidir aslında.
Günlerce telefonun çalmaması bir yana gelen her mesajda beni düşünen biri var ümidiyle telefona sarılmak ve kampanya duyurusuyla kuytu, sessiz, karanlık yalnızlık dehlizine geri dönmek , çok acı değil mi?
Daha acısıda var aslında , kimsenin okumayacağını bile bile whatsapp durumunu 'çok yalnızım lan' diye yenilemek.
Yalnızlık insanı olgunlaştırır safsatasını kim uydurduysa buradan ona selam ederim. Tam tersi daha da çocuklaşıyor insan her an ilgi isteyen bir bebek gibi.
Yalnızlık zor be üstad, o değilde ; çok yalnızım lan!
