Hayal kurmak... Ne yardan ne serden geçmemeye çalışırken hayatın gerçeklerinin farkına varmak... Bu bağlamda uzun süreden beri ilk defa geleceğe yönelik kurabildiğim tek hayali de yıkıp elimden aldığı için Icarus belgeseline teşekkürü(!) borç bilirim:/
Boks 6 sene Floyd Mayweather olucağımı düşünerek gittim baktım ekmek yiyemeyeceğim cebime 5 kuruş para girmiyor bırakmayı düşünmeye başladım fakat aşıktım bu spora ringde ölmeyi isteyecek kadar sol bileğim halı saha maçında çatlayınca attığım kroşelerde acıyan bileğimden dolayı bıraktım en azından bahanem bu.
çok hevesleniyordum boynuma takayım profesyonel fotoğraf makinamı ince detay fotoğraflar çekeyim. hep of keşke alsam, çok istiyorum diye orada burada konuştum durdum yıllarca. hatta ortaokulda fotoğraf kulübüne girmiştim deli gibi istiyorum çok istiyorum diye. hoca da beni okulun gittiği bütün gezilere götürüyordu fotoğraf çekeyim diye.
sonra büyüyüp esas olaya girebileceğim çağlara gelince fark ettim ki çok da istemiyormuşum bu fotoğrafçılık işini.
ortaokuldaki kulüp arkadaşlarımdan çok özür diliyorum. keşke siz gitseymişssiniz gezilere. hiç de eğlenceli değildi.
Hiçbir zaman vazgeçmedim. Her zaman kendime koyduğum hedeflerime ulaştım ve hep ulaşacağım. En büyük hayalimi de gerçekleştirip huzur içinde, keşke demeden öleceğim. Kafama koyduklarımı yapamazsam varlığımın bir anlamı olmaz.
Mutlu olmaya çalışmaktan vazgeçtim çünkü ne kadar çok uğraştıysam o kadar çok dibe battı tüm umutlarım. Her ne kadar çabaladıysam, birer birer yıkıldı bin bir kuvvetle ördüğüm duvarlarım üzerime üzerime.
