çok sıkıldım be sözlük.. bişey yapamamaktan değil ama. daha doğrusu özü ona dayanıyor.. iş güç yok, meskale yok, ugras yok, resimlere bakiyorum sozluk. eskileri, dostlarımı goruyorum; birbir uzaklasmısız birbirinizden. araya girmis mesafeler, hissetmeye calisiyorum ama yanımda gibi olmuyolar be sözlük. onlarla gecirdigim yegane günleri özledim.. onlarla paylaştığım sırları özledim.. onlarla oynadığım oyunları, yaptığım maçları özledim.. onlarla yapmayı düşündüğümüz ama yapmadığımız şeyleri özledim.. boş işlerle uğraşıyoduk sözlük, onları bile özledim. arka fonda calan sarkı ayrı bi hüzünlendiriyor, dinleme desen, sanki bi kuvvet zorla dinletiyor. ne kadar sıkılırsam sıkılayım, ne kadar gecmisi yad edersem edeyim, biliyorum o zamanlar gelmicek. ve eminim ki bundan bir süre sonra su anı da özleyecegim sözlük. diceksin ki, anın tadını çıkar ki gelecekte içinde ukte kalmasın. haklısın be sözlük, anın degerini bilmek gerek.ama ne kadar olursa olsun, her an herşeyin degerini bilemiyosun be sözlük. bir sanatçı bile ölünce değere biniyor, illa zaman gecince mi degerini anlamak lazım be sözlük? *
saçmalama özgürlüğümü geri istiyorum stop
çok fena sıkıldım stop
mütemadiyen garip şeyler düşünüyorum stop
iş bu entry sıkıntı üzerinde hükümsüzdür stop
hiçbir işe yaramamıştır dur.
yukarıdaki örnekten de görüldüğü üzere yazarın sıkıntısını sözlüğe ifade etme şeklinin hayat bulmasıdır.
