lise son sınıf zamanlarıydı. biz bahçede basketbol oynuyorduk. hoşlandığım kız da voleybol oynuyordu kızlarla. ben kızı kesiyorum tabi kim sikler basketbolu.
benim kız smaç vuruyom derken 10. sınıflardan bir gruptaki çocuğun kafasına topu indirmesin mi? çocuk "amına koduğumun orospusu seni sikerim" diye benim kıza yürümeye kalkmasın mı?
o andan itibaren her şey ağır çekim benim için. koşmaya başlıyorum, kızları itekleyerek yolu açıyorum,
o küfürü eden çocuğa tekmeyi basıyorum crixus misali, yanındaki elemana iki yumruk indiriyorum yere yıkılıyor. üçüncü eleman bana sağlam bir yumruk geçiriyor. ben bir afallıyorum.
bunların hepsi yarım dakika gibi bir sürede oluyor.
etrafta bağırış çağırış. bana son yumruğu vuran eleman yerde iki seksen yatıyor. meğer ben ilk iki elemana dalarken durumun farkına varan bizim arkadaşlar olaya müdahil olmuş. yoksa adamlar toplanıp beni haşat edebilirdi. ama bu sinirle durum belli olmazdı hırpalanırdım belki ama indirirdim elemanları.
sinirlenince kendimden korkuyorum. ama iyi bir şey sinir, insana ekstra bir kuvvet veriyor. geçici olsa da.
