bildiğin kördüğüm. elleri var özgürlüğün deseler de inanma, o sadece bir şiir. ne sesini yükseltebilirsin, ne kızabilirsin, ne isyan edebilirsin. çok sevince, içinde hapishaneler, akıl hastalıkları hastanesi felan inşa ediyorsun. çok konuşmuyorsun, bir köpek yalnızlığı ki sorma gitsin, öznesi çekilmiş bir sürü cümle. sonra ona kuracağın tümcelerin öğeleri düşüyor yalnız zarf tümlecindeki gece kalıyor ellerinde. içinde bir ay doğuyor, güneşse onun hükmünde. ağlasan ağlanmaz, gülsen gülünmez, başında şefkatli bir el gibi duruyor yokluğu, çaresiz bekliyorsun. beklemeyi beklemenin de bir sonu olduğunu nisyan ederek yaşıyorsun. ne gidebiliyorsun, ne de dönmek için bir işaret alabiliyorsun. sonra ölüp ölüp diriliyorsun, yeni şeyler öğreniyorsun. biriktiriyorsun. o uyurken sen bu yükleri atmaya çalışıyorsun. her neyse sebep kırılıyorsun, hesabını sormadan hesapları kendi içinde zor da olsa kapatıyorsun. ona konduramıyorsun, bir gülümsemesiyle her şeyi unutuyorsun. evet her şeyi. bazen gideyim diyorum, gittiğim gün, elim kolum çözülür mü onu da bilmiyorum. sen hiç giderken görmedin beni değil mi? görme, öl daha iyi. bir çift el var, sonumuzun ne olduğunu öğrenemeyecek belki de.
