Kişinin moduna göre yapılabilecek iki şey var. Birincisi, en iyi dostunu alıp karşına tüm derdini, tasanı, mutsuzluğunu ve can sıkıntını anlatman. ikincisi hiç kimsenin olmadığı bir yerde olup kendinle başbaşa kalarak kafayı güzelce toparlaman.
ağlamaktır.
bugün hıçkıra hıçkıra ağladım mesela. uyudum önce, huzursuzdum. fırtınadan önceki sessizlik olur ya, onun huzursuzluğu. sonra normalde yaptığım "sık kendini lavandula" telkinlerimi rafa kaldırıp koyverdim kendimi.
sonuç?
oyuncak ayıma sarıldığım, üşüyen ayaklarla geçen ıslak saatler.
bitti... burnumda tuz kokusu kaldı.
denize girersin de su seni taşır ya, gözyaşı da öyle. taşıttım kendimi, temizlendim.
sonra kalktım. gözlerimin kızarıklığı geçene kadar sakinleşmiştim bile.
