tam beş yılıma mal olan o 'olma ihtimali'miz geçen hafta bugün-30 nisan cumartesi günü Amasra'nın o müthiş doğasında yok olup gitti. eskiden kapkara bir umut zehirliyordu ruhumu, tam ayağa kalktım diyordum sonra bir ses, bir görüntü, bir fotoğraf ondan ya da bir haber onu hatırlatan eşten dosttan daha sert bir şekilde çakılıyordum yere. artık bitti, onunla defterimizi kilitleyip karadeniz'in hırçın dalgalarıyla beraber derin sularına bıraktık. olmayacağını kabullendik...
Kafamda 2 haftadır aynı şey dönüp duruyor. gelecekle alakalı olsa da bu beni şimdiki amaçlarıma bağlayan tek hedefim. Hayaliyle hayatımdaki tercihlerimi belirlediğim bir hedef. Olmayacağını kabullenme aşaması da bu yüzden sancılı bir süreç. Bir hedefe dair hayalin, umudun kalmaması acı veren bir şey, üzüyor insanı. Hele ki bu hedef senin hayatının daha güzel olacağına dair umutlarına ışık olan bir hedefse.
olmayacağını nerden biliyorsunuz ? yaşamadan bilemediğiniz şeyleri sırf korkaklığınız yüzünden ertelemek, mücadele etmemek.elinden geleni yaptıktan sonra olmuyorsa yol uzun,yürü !
size tavsiyem '' ehe ehe '' yazan insanları hayatınızdan çıkarın.
