Durma artık burada uysal â$ık!
Aydınlık milinin yatağında.
Bilemiyoruz belki de me$e o ağacın adı,
Anlayamıyoruz varolduğumuzu gölgesinde
ağırba$lılığının.
Veda geliyor $imdi, öğretmek için
sergilenmeyi, uçu$an geriye dönen
vakitte.
Kime, kime gönderiyor incelen yapraklarını
yüzün, kavisin beyaz yanağıyla?
Bu aklıkta, minarem mavi benim.
I$ığım denize kayıyor, bir sayıklama
izleğiyle, bir zamanlar pay verdiğimiz
insanlığa!
