"Ateist olup olmaman önemli değil, önemli olan iyi insan olman" derdim. "insanlara saygılı davran" derdim. "insanlarla iyi geçin, kimseyle kavga etme" derdim.
bir çocuğun sağlıklı bir yetişkinlik evresine geçebilmesi için ona, biricik olduğunun ve anne-babadan bağımsız olduğunun hissettirilmesi gerekiyor. doğruyu, yanlışı ve gerekli tüm nezaket kurallarını öğretin evet, zaten sizi rol model alacaktır birçok şeyde.
ancak; belli bir yaşa geldikten sonra çocuk kendi araştırmaları ve mantığı doğrultusunda bir yola evrilebilir, size böyle bir şeyle geldiğinde onu eleştirmek ve yargılamak yerine onu anladığınızı hissettirmeli ve görüşlerine saygı duymalısınız.
aksi takdirde; çocuk size fikirlerini söylemekten çekinir, kaçar ve sizden uzaklaşabilir. bunun sonucunda da kopuk bir ebeveyn-çocuk ilişkisi gelişir ve bu kimseyi mutlu etmez.
Çocuğum ateist olmak zorunda. Bir dini aklı kabul ediyor ise geri zekalığından üzülürüm. Otururum neden bir dinin olamayacağı ve olduğu taktirde tarihten de örneklerle olmuş olan çatışma ve mantıksal problemleri anlatırım. Antikçağdan 21. Yy'ye kadar bütün karşıt dini argüman ve mantıksal akıl yürütmeleri bilimin de kuramlarıyla birlikte anlatırım. Ateist olmaması imkansız. Agnostik olabilir.
Gerçekten bunun ne önemi var devlet nasıl benden farklı düşünüyor diye bir vatandaşı suçalayamazsa(tabi son 10 yıl hariç) ben de böyle bir şey yapamam.
Evden kovmak falan ne demek yahu evlat bu evlat. bu kadar büyük laflar etmemek lazım...
Ben sadece çok üzülürüm ama ona karşı olan sevgim değişmez. Çünkü kendimi suçlarım, demek ki ben gerektiği gibi yetiştiremedim ya da ben doğru şekilde yaşayamadım ve örnek olamadım ki böyle bir yol seçti diye... allah yaşatmasın böyle bir şey.
