çocuk büyüdükten ve aklı başına gelip olayları idrak etmeye başladıktan sonra evlatlarına "yahu çocuk hiç bizimle konuşmuyor, hiç bize hayatı nasıl gidiyor anlatmıyor" diye dert yanacaktır.
çünkü zamanında anlattığı her olayda yaşadığı her gelişmede anlattığına pişman ettirmişlerdir yıldırmışlardır evlatlarını.
çocuğunu olur olmaz pohpohlayan anne babaya göre daha kötüdür. hiç dara getirme sıkma çocuğu sonra asalak bit tip olarak yaşasın gitsin. yeri gelince eleştireceksin, yeri gelince pekiştireceksin öveceksin ama kesinlikle onu sevdiğini hissettirerek yapacaksın tüm bunları.
aynı zamanda her boku bildiğini zanneden ailedir. sanki gelmişler dünyayı kurtarmışlar bilginlik üstadlık mertebesine erişmişler yaşamın, ölümün sırrını çözmüşler akıl veriyorlar kimsiniz siz geleceğiyle oynuyorsunuz bu çocuğun sonra yeni nesil neden bozuk.
sebebi kesinlikle çocuğun yaşça küçük olması sonucu veremediği karşılığın ebeveyinlerinden verdiği rahatlıkla oluşan büyük yanlıştır.
çocuğun herhangi bir tepki vermemesinde ki bir başka faktör de aldığı iyi aile terbiyesi olarak görülebilirse de, bu anne babanın verdiği terbiyeden ne olur?' diye de düşündürür.
konuya bir parantez açarak devam etmek gerekirse de, çocukta görülebilecek kişilik bozuklukları da yadırganmamalıdır.
