okuldan memleketime gelirken otobüste bunalmış ve dinlenme tesisine gelince bir oh çekerek çay sigara yapmak için bir sandalyeye kurulmuştum. tam camel soft u ateşleyip çayımdan ilk yudumu alırken yan masaya fark edilebilir bir kalabalık yaklaştı. ben sakince sigaramı içerken istemeden kulak misafiri oldum konuşulanlara. istemeden nasıl oluyor derseniz; aşırı şekilde bağırıyorlardı. sonra muhabbet döndü dolaştı kalabalığın içindeki bir kadının kucağındaki çocuğa geldi. içlerinden birinin çocuğun adı ne sorusuyla kadının bir anda gözleri parladı dudakları gülümsemeye yakın şekilde büzüldü ve birden ''deniz'' diye haykırdı. sanki hayata geliş amacı çocuğunun adını deniz koyup ortalık yerde bunu haykırmakmışcasına bağırdı çağırdı ve kahkalara attı. üstüne cila olarak da başka ne olabilir ki zaten dedi. bre kadın bir çocuğun daha olsa ne bok yiyecen. bir insanın hayata karşı duruşunu beğenmiş ve bunu çocuğuna koyduğun isimle yaşatmak istemeni takdir ederim ama bunu bu kadar basite indirgemen acıklı.
