Çocuğu yetiştiren kişiler, bir süre sonra kendi zaaflarının yansımalarını çocukta görüyorlar. Kendilerine olan hırslarını çocuktan alıyorlar.
Çocuğu yetiştirmesi, ona eğitim ve terbiye vermesi gereken ebeveynleridir.
Çocuk öğrenir. Yanlış yapar, uyarırsınız, doğrusunu söylersiniz, bir daha yapmaz.
Dayak bana göre uyarı için bir seçenek değildir.
Karşısında rol model aldığı ailesi ona yapma dediğini kendisi yapıyorsa, denileni değil yapılanı kopyalamaya meyilli olan çocuk tabii ki ebeveynlerinin yaptıklarını kopyalayacaktır.
Sözün özü, siz neyseniz, çocuğunuz aşağı yukarı o olur.
Çocuğunu döven kişi, aslında kendisinin o dayağı hak ettiğini düşünüyordur.
Kendi de küçükken dövülmüştür. Normalin, olması gerekenin o olduğunu zannederler. Halbuki bilmezler ki ne yaralar açıyorlar, o çocuk okulda öğretmenine neler anlatıyor ve öğretmeni O babayı nerelere ihbar ediyor.
bu başlığı okumak bile canımı yaktı. anneden , özellikle de babadan dayak yiyerek geçirilen bir çocukluk ileride nasıl psikolojik rahatsızlıklara yol açtığını bilmeden açılmış bir başlık.
ben ailemden yediğim dayaklari hala affedemiyorum, yetişkin oldum dayak travması hala önüme çıkıyor.
canidir. insan değildir. çocuk lan o çocuk kıracak dökecek koşacak her yeri yara bere içinde olacak ağlayacak ama yine sığındığı yer ana babası olacak. ana babasından dayak yediği için aglamayacak.
yanlış yapan insanlardır. sanarlar ki çocuğumu dövdüm de akıllı oldu veya olacak. bir çocuğun en önemli gelişimi okul hayatında yaşadıklarıdır aslında. bugün gördüğümüz modern kişilerin anneleri babaları da dövüyordu kendisini. yanlış hesap doğru eğitimden döndüğü için adam oldular ama.
