Ruhsal sağlığı yerinde hiçbir anne, evladına kıyamaz, haldır huldur dövemez, içi elvermez.
Çocukken, uzaktan güdümlü anne terliği tadan bir neslin insanıyım, popoya vurulan şaplakları da tattık biz.
Ama o nasıl bir dövmekse, hiçbir zaman annenin sevgisini sorgulamadık, travma geçirmedik.
O dönemlerde hepimiz böyle büyüdük galiba...
Garip gelmiyordu hiçbirimize...
Normaldi yani.
Eşek kadar insanlar olduktan sonra, ara ara anneme o terlikleri hatırlatırız kahkahalarla...
" Hayır, ne münasebet, yok öyle bişey" der mahcup mahcup gülerek, konuyu kapatır, gözleri nemlenir...
Anne yaaaaa, cansın sen....
Siz başka bir ülkede mi yaşıyorsunuz nedir? Bu ülkede çocukların en az yarısı ebeveyninden dayak yiyerek ve bunun normal olduğunu zannederek büyüyor. Kimsenin o anne babalara bir şey yaptığı falan da yok.
insana uygulanan her türlü şiddet büyük bir suçtur zaten. bu çocuk olunca benim vicdanım daha da rahatsız oluyor. fakat bazı ruh hastalarını tenzih ederek söylüyorum burada suçu sadece annede aramamak lazım. o kadını o duruma getirtenlere bakmak lazım birazda. etrafımda o kadar çok istmediği adamlarla evlenip istemediği çocuklar doğuran kadın varki anlatamam. emin olun o çocuğunu döven kadınların çoğu kendisi de şiddet görüyor. yani burada kadınlar üzerinden ahkam keseceğinize azıcık insan olun bence beyler.
