büyük bir heyecanla çocuk sahibi olup, binbir nazla o çocuğu büyütüp, 5-6 yaşlarından sonra da bakkala, komşuya, vs. birşeyler alıp vermek suretiyle göndermek.
her anne babanın hayalidir. çocuğu büyüttükten sonra ne kadar saçma sapan iş varsa çocuğa yüklenir. içlerinden de "biz o kadar baktık, biraz da o bize yardım etsin, nihahaha" derler fakat çaktırmamaya çalışırlar.
yaylada içerken vardı öyle bi çocuk. ama nasıl emre amadeydi. su getir gelir, tepsiyi götür gitti, bıçak nerde geldi, peynir tabağı, hazır. hayran olduydum. ama hiç çıtını çıkarmadan yapıyordu ya dedim tam anadolu çocuğu. bağrının ortasından kopmuş gelmiş, atanın askerleri gibi.
her türlü gereksiz işe koşan ve evebeynleri cevap vermek istemedikleri * sorular soran biçare çocuktur. bu çocuk bu tür düşüncelerden arındırılmak istenirken aynı zamanda iş görmesini sağlayan ayak işleriyle meşgul edilir. ama evebeynlerin bilmediği birşey vardır. bu sapkın çocuk ayşe teyzeye her bir kase yoğurt için gönderildiğinde bir başka anatomik gerçeği ondan öğrenir.
bizimki yürümeye başlar başlamaz başladığım eylem. al şunu çöpe at, git şu gömleği kirli sepetine at, kumandayı getir, televizyonu kapat oooohhh. Süper oluyor valla. bi de hevesli ki kerata iş yapmaya.
