1999 yılında ortaokuldayken 250 000 lira harçlık alıp, 150 000 lirayla çeyrek tost, 75 000 lirayla ayran, 25 000 lirayı kenara atıp ileriye birikim yapmayı öğretmişti bize babam. hiç bir zaman babama bu para yetmiyor dememiştik. işçi adam sonuçta ama olayı iki yönden düşünmüştüm her zaman. arkadaşın biri günde 2 3 milyon harcayabiliyordu, diğeri ise 10 000 liralık yazılı kağıdı parası istendiğinde utancından kaçacak köşe arıyordu. şimdi ilkokula giden kardeşim okul harçlığı olarak 1 lira alıyor, öyle bir anlatmışım ki çocuğa kendimi, 1 liranın yarısını geri getiriyor. uzun lafın kısası akşam evine ekmek getirmeyen babalar varken ne yazık ki, çocuğuna 1 lira verebilen baba bir kademe daha üstündür.
bazende çocuğunu tehlikelerden korumak ister. sadece karnını doyuracak kadar verir. ayran simit alabilir çocuk. malum uyuşturucu kullanma yaşı gittikçe düştü.
parası olduğu halde vermeyen babadır. ilkokulda bende her gün 1 lira almıştım. iyi ki de 1 lira almışım. keşke şimdiki çocuklarda öyle olsa diyorum. her gün hamburgerler kolalar götürüyorlar, sonra veliler diyor "neden bu çocuk obez?". aaa neden acaba bacım bi düşün bakalım.
bi köşede gizli gizli ağlayan babadır. cebindeki 1 lirayı çocuğuna verip kendi parasız gezen babadır. feleğin sillesini yemiş babadır. başı dik alnı ak babadır. eninde sonunda kötü günleri geride bırakacak ama hiç unutmayacak, hatırladıkça gözleri dolacak babadır. o adam benim babamdır.
