Mecbur kalmadıkça ilk yaşlarında çocuk bir başkasına emanet edilmemelidir. Ama günümüz şartlarında mecbur kalınıyor. Sevgi eksikliği olarak büyütülüyor çocuklar. Anne sevgisinin yerini hicbir şey tutamaz.
Çocuğuna modern bir biçimde eğitim aldırmaya çalışırken masrafların altında kalan çırpınan bir baba tanıyorum, dünyanın belki de kendince en ağır yükünü sırtlamış oluyorlar bir evladın istediği birşeyi alamamak anne ve baba için en büyük yıkımdır çocuk sahibi olmadan anlayamazsınız arkadaşlar parazit yorumlarınızı kendinize saklayın.
çalışıyorlar diye çocuk yapmasınlar mı çoğalmasınlar mı diye sorulması gereken durumdur. devlet politikasıyla çalışan ebeveynlerin çocuklarıyla daha çok ilgilenmesi sağlanmıştır. çocuk yetiştirmek demek sadece kişisel ihtiyaçlarını karşılamak demek değildir aslolan birey olarak yetiştirmektir. her anne baba çocuğu için en iyisini düşünür ve yapmaya çalışır. çok irdelememek lazım. herkes imkanı doğrultusunda yaşıyor ve yaşatıyor.
Genelde çocuk bakmak gibi zahmetli bir işe girişmekten ödü kopan yeni nesil annelerin marifetidir. Çalışmaya, onun getireceği paraya ihtiyaç olmamasına rağmen işten kaçmak için başkasının daha çok para kazanması için çocuğunu umursamaz bile. Yazıklar olsun böyle anne müsveddelerine.
zaten su an cocuklar sikindirik kreslere verilmek icin yapiliyor.
cocuk yapacaksan en az ilkokul 1.sinifa kadar annesi bakmali anne bakimina sevgisine muhtac.
kadin calismiyor da olsa cocugu goturup krese veriyor.
hic yapamadi goturup iki sene anaokuluna yolluyor aq.
bir cocugun en onemli ihtiyaci anne sevgisidir.
6 aylik bebegi gotur krese ver aq.
sonrada anayim diye gez.
maddi durum mu.
kuafore gitme kiyafet alma makyaj yapma kendinden 5 sene bir odun ver ölmezsin.otur cocugunla ilgilen.sanki kres cok ucuz.krese verecegin parayla bir ay gecinirsin.
sanılıyor ki eskiden millet akşama kadar çocuklarıyla vakit geçiriyordu.
kadınlar eskiden de tarlalarda çalışıyorlardı.
hatta ailede büyükleriyle yaşamayanlar evde çcouklarının yanına ekmek su koyup yalnız bırakmak zorunda bile kalıyorlardı.
bu tür hikayeleri çok dinledim.
o yüzden aşırı duyarlı olmaya gerek yok.
en iyisi gene bizim sistem. yani aile büyüklerinin çocuğa belli bir yaşa kadar bakması.
böyle bakılan çocuklar bir nebze daha sevgiden haberdar oluyor.
açıkcası kreşte büyüyenlerde bir nebze de olsa robotumsu haller hissediliyor ama kreşlerin de faydası var. çocuklar hakkaten, sosyalleşiyorlar.
yani, tam süper bir çocuk yetiştirme ekolü yok. şartlar çok değişken. hepsinin iyi ve kötü yanları var.
çocuk yapmaktan kaçınmanın alemi yok. herkes nasıl büyüyorsa onlar da büyür.
Çocuk sorumluluktur. Bakmak yada güvenilir ellerde yetiştirebilmek gerek. Şimdi biraz realist olun, hiç kimse sizin çocuğunuza sizden (anneden) daha iyi bakamaz. Anne babası çalışan Toplum içerisinde Mecburen çalışanların oranı % 20 yi geçmez. Kalan % 80 hep daha iyi olsun isteyenler. Konfor kariyer medya dayatması şartlandırılmış beyinler özenti ve aşırı ve haddinden fazla (zaruri ihtiyaçlar harici) tüketime alıştırılmış bireyler. Bireyler evet. Bireyselleştirilen toplumlar daha çok harcar daha iyi sömürülür.
Çocuk Eğitimi ona en güzel oyuncakları, en pahalı giysileri, en iyi yemekleri, en iyi okulları sunmak değil. Ama sanki öyle bir algı var ortada. Ya ifrat ya tefrit noktasında yaşıyoruz. Öyle çocuklar var ki --ailesinin imkanları düzgün olan-- el bebek gül bebek yetiştirilmiş. Hayatın içine girince savaşmasını mücadele etmesini bilmiyor. Yok böyle bi dünya. Evladınıza fayda yerine zarar verirsiniz. Çocuklar emanet evet elinden geldiğince gücünün yettiğince eğitir yetiştirir saygıyı sevgiyi emaneti ahlakı öğretirsin. Ama elinden gelmediği gücünün yetmediklerini de kendini helak edercesine millete eşeklik ederek kariyer köleliği yaparak birilerini yok yere hiç gerekmediği halde zengin ederek sağlamaya çalışmazsın. Bu akıl kârı değil. Kadir kıymet bilseler bari..
Sorumsuz ilgisiz sevgisiz yetişen çocuklar vebaldir. Ama eğer Aşırıya kaçarsanız da bu sefer de ileride o çocuk alıştığı kolaycılığı rahatı lüksünü konforunu zevkini sağlamaya çalışırken sizi kaderinizle başbaşa bırakıp ellere karışacak sakın unutmayın. Yokluk görmeyen mücadele etmeyen tembel sorumsuz acımasız ilgisiz sevgisiz saygısız vurdumduymaz umursamaz başına buyruk evlatların sebebi biziz.
Çocuğa başının çaresine bakmayı öğretebileceği gibi, yalnızlığı da öğretecektir. Kişinin karakterine göre değişkenlik gösterebilecek bu durumun iyi tarafı kendi ayakları üzerinde durmayı çok erken yaşta öğrenmiş çocuklar, kötü tarafı ise ilgi eksikliğinden sapıtmış çocuklardır. Fakat her ev hanımı da çocuğuna yeterli ilgiyi gösteriyor sanılmasın. Öyle anneler var ki istediği kadar evde çocuğunun yanında dursun, çocuktan uzak durması çocuk için daha hayırlı olur.
Hadi şimdikiler çalışıyor da çocuğuna terbiye veremiyor. Bu ülkede bütün terbiyesizlikleri genç nesil mi yapıyor? Bunların hepsi bir bir sorgulansa keşke.
Çevremde bolca örneği olan anne ve babadır.
Korkmayın ama, kimseye bir şey olmuyor, çocuk da bir şekilde büyüyor.
Malum hayat şartları, insanlar çalışmak zorundaysa ve çalışmak zorunda oldukları süreç içerisinde çocuk yapmaktan da mahrum kalmak istemiyorlarsa ki neden mahrum kalsınlar, çocukla mesai saatleri içerisinde ilgilenen birileri illa ki bulunacaktır.
Elbette annenin birebir ilgilenmesi güzeldir, ancak çocuğun büyüyebilmesi için maneviyat ile birlikte maddiyat da gereklidir.
istisnalar olur elbet, ancak genel hatlarıyla kimsenin dünya ya getirdiği çocuğu sırf keyfi olarak bakması için birilerine bırakacağını yahut ne bileyim daha yaşı gelmeden kreş tipi yerlere vereceğini düşünmüyorum.
Nihayetinde insanlara gereksiz yere yüklenmek yerine herkesin içinde bulunduğu mevcut şartları göz önünde bulundurmak ve buna göre fikir beyan etmek oldukça önemli diye düşünüyorum.
