Çocuktur. Hayatın hiç bir zorluğu ile karşılaşmamıştır henüz. Ağlar; yemekler dizilir ayağına kral edasıyla... ağlar; tuvalete götürülür... ağlar ... Herşey dilediğincedir. O ise bunun farkındadır aslında ve her ihtiyacında hayatın tüm değerleri bir gözyaşı dökmemesi uğruna serilir önüne.
Yine aynı şımarıklıklar.. Annesinden rafın üst katında duran çikolatayı ister. Annesi dişlerini kurtlar diyerekten reddetmesi üzre başlar ağlamaya ve annesi pişman olur kıyamaz yavrucuğuna ve sandalye üstüne çıkar. Çikolatayı alırken dengesini kaybeder ve yere düşer. Canı yanan anneyi farkeden çocuk o anda başlar :
" Allah'ım bir daha öyle yapmayacağım lütfen annemin canı yanmasın lütfen. Bir daha yalan söylemeyeceğim bir daha çikolata yemeyeceğim söz "
Çocukluğun en mahsumane ve saf isteği, duasıdır bu. Yitirilen en büyük değerdir çocukluktan bugüne kadar olan zaman diliminin. Belkide bir daha bu kadar temiz kalpli olamayacağız. Yada bugün var olan vurdum duymazlığımız yok olmayacak ...
