Çevremde çok gördüğüm ve çocuklarına üzüldüğüm baba modeli. çocuklarını utandırmayı, gurur ve gönüllerini toplum içinde kırmayı marifet,babalık vazifesi sanarlar. Bu dengesiz babalar, birden ters istikamete dönüp çocuklarını sarmalarlar, kucaklarına oturtup çocuklarının ihtiyaçlarından uzak sorular da olsa, soru sormaya çalışırlar. Hem kendilerini üzerler hem de çocukları psikopat ederler. Yine de hiç olmayan babadan iyidir. Hele bu çocuk kız ise ileride kendi eşini seçtiğinde ona cehennem acılarını tattıracak insan olacaktır...
Kısacası sevmenin ve kızmanın miktarını,zamanını bilmeyen babalarıdır.
çocuk bunun hesabını, isteyerek veya istemeyerek, er veya geç sorar.
gün gelecek yaşlanacaksın, elden ayaktan düşeceksin o zaman ne yapacaksın. vurduğun, dövdüğün, sövdüğün çocuğun geçirdiği bilinçaltına yerleşmiş travma, çocuk seneler sonra olayı unutsa bile bir şekilde ortaya çıkacak, akılalmaz bir şey yapacak, kendi yaptığına da inanamayacak, ondan sonra bunun cemeresi sen ödeyeceksin be adam. o gün rahmetli olmuş olsan bile mezarında kemiklerin sızlayacak.
allah yaratıyor ama maalesef takip etmiyor, bunları düşünecek mantığı, davranışı maalesef allah herkese vermiyor, insanların kendisine bırakmış ama herkes bunu başaramıyor, ondan sonra böyle olaylar oluyor...
