Bir insanın kendinden yılmışlığının göstergesidir. Bu sözü söyleyen, kendi ailesinden daha iyi bir aile vermek için uğraşır çocuğuna. Yaşadığı zorlukların nedenini az çok bildiği için çocuğuna ne yapmaması gerektiğini bilir ama bu iyi bir ebeveyn olacak demek değildir. Psikolojisi farkında olsa da olmasa da iyi değildir, en iyi ihtimalle hiç geçmeyen hüznü vardır. Kendinden bu kadar nefret eden biri mutlu bir çocuk yetiştirebilir mi, diye düşünür. Kimseye tamamen güvenemez, çocuğunun babası/annesi olacak kişiye bile. En sonunda, bu dünyaya çocuk getirmemenin çocuğuna yapabileceği en büyük iyilik olduğunu fark eder.
