genelde bunu ilk çocuga yapan ve yaşı genç olan annelerdir . yaşlandıkça kıyamaz hale geliyolar . bakın şimdi o annelerin torunlara davranışlarına . ve de hep bu eziyeti büyük çocuk çekmiştir .büyük de deneir küçük evlat da aman hasta kıyamam canımın içi gitmesin falan .
sanki milli eğitim bakanı...sanki gönderdiği her gün için prim alıyor...diye düşündüren annedir. hepimizin annesidir.
----- bir anı --------
sene 1993. annem geceden ablamı uyandırmayı unutmamamı tembihledi. sınavı varmış. "bak sakın unutma" diye de ekledi. annem savaş da çıksa bizi okula gönderirdi. okul bitti, hocalar gelmeyin yoklama almıyoruz diyor, annem yine de beni kaldırıp okula gönderiyor. neyse. sabah uyandım. ablamı kaldırmayı unuttum. dışarı çıkıp yürümeye başladım. ölümüne yağmur yağıyor ve yollarda devrilmiş araçlar var. her taraf çamur. bahçe dize kadar su. sel olmuş. 100 metre gidebildim. çamura saplandım, adım atamıyorum. geri döndüm. üstüm başım battı. şimdi kapıyı çalacağım ya, ilk annem uyanacak ve beni karşısında görünce çıldıracak. annem çıldırmadan hemen açıklamam lazım durumu. içimden cümleleri tekrara ede ede kapıyı çaldım. bir gözü açık, diğer gözü kapalı, saçı başı dağılmış annem kapıyı açtı. ve aşağıdaki konuşma cereyan etti aramızda:
ben : a....
annem: şrrrraaaankkkkkk!!!!(osmanlı-beşkardeş karışımı enfes bir şey, tadı yanağımda hala)
neden kaldırmadın ablanı, sen niye okula gitmedin, çabuk cevap ver...ablanın sınavı vardıııı!!! story nin ablası kaaalkkk çabuk geç kaldıınnn, ah allahım allahım bana niye verdin bu baş belalarını...
annemi sel olduğuna ikna etmem tam yarım saatimi aldı. dışarıdaki o görüntüye rağmen annem okula gitmemek için bahane ürettiğimi düşünüyordu hala. yürüyecek ince bir patika falan arıyordu. yuh dedim, yuh!!!
benim annemin ta kendisidir. okula bir gün gitmediğimde derslerden çok çok geride kalıp bir daha önceki ders seviyeme gelemeyeceğimi sanardı. zor günlerdi o günler. şimdi hasta oldumda o günler geldi aklıma. bunlar hep eski kafa. (bkz: eski kafa)
