bazı insanımsı varlıkların çocuklara seslenme biçimleri.
örnekse; çocuğun annesidir ikide bir çocuğa 'annecim' şeklinde seslenir yılışık yılışık. teyzedir teyzecim der mesela. birde bazı babalar 'babacım' demiyorlar mı çocuklarına, içimden 'hay senin babalığına tüküreyim' diyorum her defasında.
ulan o kadar yılışık olmak niye? sonra göt kadar çocuk kendini bir bok sanıyor. bir ortamda büyükler konuşurken, lafa giriyor. şımarıklıklar yapıyor. sonra yakınıyorsunuz bu çocuk niye böyle şımarık oldu diye. üstünüze de binerler inşallah.
neden insanımsı varlıklar olarak tanımlandıklarını beynimin almadığı insanların davranışları. bu bazen teyzemiz, bazen halamız, bazen annemiz de olabilir. ki oluyor. *
pedagogların ve çocuk psikologlarının asla yapılmamasını salık verdikleri seslenme biçimidir. ayrıca son derece yapmacık ve iticidir. düşünsenize bir erkeksiniz ve biri size 'anne' diyor. üstelik bunu diyen kendi anneniz. ya da bir kız çocuğuna 'baba' diyor adam. çok şükür böyle tuhaf bir anne-babaya sahip değilim.
korku anında paniklendiğinde güzel bir şey olduğunda bakkala gönderildiğinde söylenen hitaplardır.
bir de çocuk kötü bir şey yaptığında aile fertlerinin dedikleri var:
anne- ablan gibi bile değilsin.
baba- amuhagogumun seni.
abi- at kafası.
abla- tipsiz.
29 yaşındayım. hala bu durumu çözebilmiş değilim. ulan teyzem bana teyzeciğim derse bu saçma olmaz mı? ben teyzemin teyzesi miyim? aynı şekilde babam bana babacığım derse, ben babamın babası mıyım? yani bir çocuk babasına babacığım deyince normal geliyor da, baba çocuğuna babacığım deyince anormal geliyor. ya da ben yıllardır aşırı düz mantık yaklaşıyorum olaya. kim bu saçmalığı çıkardı? beyin süzeğinden geçirmedi mi allah için?
