hiç özlemiyorum, dersler, ödevler, okul, aile baskısı, başarılı olma baskısı, diğer çocuklarla kıyaslanma stresi, sınavlar, büyüme sorunları, ergenlik, karşı cins....oooooooooooooof düşününce bile gerildim...
mevcut yaşım harika...kendi paramı kazanıyor, kendi hayatımı yaşıyorum, kimse karışamıyor, kimse müdahale edemiyor. canım ne isterse onu yapıyor, canım ne istemezse yapmıyorum....tüm hayatımın kontrolü sadece ve sadece bana ait....
ben o çocukluğumun içine edenlerin tümünün a*k....
bir insan çocukluğunu özlemeye ve sevdiği bir çok insandan bahsederken başına "rahmetli" sıfatını çokça eklemeye başladı mı artık büyümüş demektir. misal ben babamdan teyzemden dedelerimden ebelerimden bahsederken her geçen yıl daha çok rahmetlilerden bahseder oldum. rahmetliler arttı... çocukluk yılları ne kadar yoksunluklarla dolu olsa da o sorumsuzluk yıllarına özlem arttı... büyüyoruz galiba.
Not: 1982 doğumluyum.
